106. Love, Rosie - Cecelia Ahern

Tytuł: Love, Rosie Autorka: Cecelia Ahern

Stron: 511 Wydawnictwo: Akurat
Ocena: 2/6

Recenzja może zawierać spoilery dotyczące treści książki.

"Love, Rosie" to tytuł, którego wręcz nie mogłam się doczekać. O dziwo, wcale nie chodziło mi o czytanie, ale o sam film, który w momencie gdy obejrzałam jego zwiastun, skradł moje serce. No dobra, nie ukrywajmy, dołeczki Sama Claflina i urocza Lily Collins zrobiły swoje i właśnie dzięki nim, nie mogłam się doczekać filmu. Na książkę natrafiłam przypadkiem, znalazłam ją akurat w promocji, więc nie mogłam się oprzeć. Jednak dopiero kilka dni temu w końcu miałam okazję obejrzeć film, gdyż dłużej już nie mogłam czekać! Zaskoczył mnie i to bardzo pozytywnie, dlatego czym prędzej zabrałam się za książkę, licząc na to, że będzie jeszcze lepsza.

Rosie i Alex są najlepszymi przyjaciółmi od dziecka. Nie wyobrażają sobie by ktokolwiek mógł ich kiedyś rozdzielić. Snują razem plany na przyszłość, w których Alex będzie lekarzem, a Rosie właścicielką pięknego hotelu. Jednak los chciał, że na dziewczynę spada wiadomość o ciąży. Wyjazd do Bostonu staje się więc niemożliwy, więc dziewczyna zostaje w domu by poświęcić się macierzyństwu. Alex natomiast kończy studia medyczne i zostaje cenionym kardiochirurgiem. Na ich wspólnej korespondencji mijają lata, przewijają się nieudane małżeństwa, pojawiają się dzieci, a także porażki zawodowe, a ta dwójka nadal żyje tysiące kilometrów od siebie. 

Rzeczą, która najbardziej wyróżnia tę książkę od innych jest sposób jej narracji. Nie znajdziecie tu opisów samej akcji, czy przemyśleń bohaterki. "Love, Rosie" składa się wyłącznie z korespondencji Rosie z bliskimi jej osobami na przełomie prawie pięćdziesięciu lat. Pomysł na książkę może i jest interesujący, aczkolwiek gdy zaczęłam czytać stało się to bardzo męczące. Brak interakcji między bohaterami, jedynie listy, z których dowiadujemy się o zaistniałych wydarzeniach, to naprawdę nie było nic pasjonującego. Będę z Wami szczera- ta książka wprawiła mnie w tak podły nastrój, że nie jestem w stanie pozytywnie się o niej wypowiedzieć. Zaraz przybliżę dlaczego.

Podchodząc do czytania tej książki, liczyłam na lekką, romantyczną powieść o miłości, która może się zrodzić pomiędzy dwójką najlepszych przyjaciół. Takie wnioski nasunęły mi się czytając  jej opis i po tym jak zobaczyłam film na jej podstawie. Ale nie spodziewałam się, że tak bardzo się zdenerwuję czytając ją. Z jednej strony myślę sobie, że naprawdę muszę nie mieć cierpliwości skoro ta historia tak bardzo mną wzburzyła, jednak za chwilę sobie uświadamiam, że przeczytałam ją całą, a to przeczy temu bym nie miała cierpliwości, skoro przetrwałam całą lekturę. To miała być ta piękna historia o miłości i przyjaźni? Poważnie? Czytając ją, nie mogłam przestać denerwować się zachowaniem bohaterów i dopiero pod koniec zdałam sobie sprawę, że po co mam sobie tylko psuć humor, skoro i tak nie mam wpływy na to, jak potoczą się losy bohaterów.

Jak to jest możliwe, że bohaterowie mimo tego, że byli w sobie zakochani, nie potrafili sobie tego nigdy wyznać? Dlaczego musiało dojść do tego, że stracili z życia tak wiele lat? Ja tego nie mogę zrozumieć. Alex i Rosie znają się od dziecka, a ich uczucia widać jak na dłoni. Jedno się boi, drugie nie wie czego chce, żadne z nich nie chce zostać odtrącone, ale przecież jeśli nigdy nie postawimy tego pierwszego kroku, to się nie dowiemy co możemy stracić. Nie można podchodzić do życia z wieczną obawą, że możemy zostać skrzywdzeni, bo przecież prawdopodobne jest również to, że wiele zyskamy. Nigdy, przenigdy nie chciałabym przeżyć życia w ten sposób co Rosie. Owszem, została matką w wieku osiemnastu lat i sobie poradziła z tym świetnie, ale po drodze miała tyle ciężkich przeżyć z facetami, gdy jedyny na którym tak naprawdę jej zależało był na drugim kontynencie z inną kobietą. A dlaczego? Bo nie starczyło jej odwagi na to by wyznać co czuje. Alex i Rosie mieli przed sobą całe życie, ale każde z nich poszło w inną stronę, nigdy nie będąc do końca szczęśliwym. Oszukiwali się całe życie i zmądrzeli dopiero po wielu latach. W końcu lepiej późno niż wcale...

"Love, Rosie" to powieść, która wywołała na mojej twarzy jedynie grymas złości i frustracji. Nie jestem w stanie zrozumieć irracjonalnego zachowania bohaterów, którzy bali się zaryzykować sięgnąć po własne szczęście. Żyjąc w ten sposób, nigdy nie osiągniemy tego czego chcemy. Przykro mi było czytać o losach Rosie i Alexa. Każde z nich żyło swoim życiem, z dala od siebie, udając i nie potrafiąc przyznać się przed sobą do własnych uczuć. Jak widzicie przez tę książkę jestem tylko sfrustrowana, więc nie będę dalej marudzić, bo nie warto dłużej tego ciągnąć. Zalecam trzymać się od niej z dala i od razu mówię, że mam nadzieję, że nie uraziłam nikogo swoją opinią, bo na pewno nie było to moim zamiarem. Natomiast jeśli chodzi o film na jej podstawie tu zaskoczenie, ponieważ mam o nim odmienne zdanie. Wiem, że to dziwne, ale film wypadł po prostu o niebo lepiej. Chcę zauważyć, że w książce, w momencie gdy Alex wyznaje swoje uczucia Rosie, oboje mają po pięćdziesiąt (!) lat. W filmie aktorzy nie byli aż tak bardzo postarzeni dlatego robiło to zdecydowanie lepsze wrażenie. Reasumując film na tak, książka na nie.

Pozdrawiam :)

A obrazki z filmu takie piękne *.*